φευκτέον

φευκ-τέον,

A one must flee,

ἀπό τινος Pl.Phd.62d

; δεῦρο τοῖς κακοῖσι φ. they must flee, E.Heracl.259, cf. Ar.Av.392 (lyr.): pl., Sch.Il.10.149.

II c. acc.,

ἀκολασίαν Pl. Grg.507d

, cf. X.Mem.2.6.4, etc.

III φευκτέος, α, ον, to be avoided, Gal.18(2).850;

τὰ φ. Iamb.VP31.190

.